' xəyanətini bağışlamamaq xanımın zəifliyidir. Sevən insan sevdiyini bütün qüsurları ilə qəbul edir. Yaxşı gündə, pis gündə bərabər olmaq istəyiriksə, düşünək ki, tamahı güc gəlib xəyanət edib. Düşünək ki, bu, bir xəstəlikdir. Bir övlad dünyaya xəstə gəldikdə onu atmırıq, əksinə daha çox qayğı göstərir, sevgimizlə qoruyuruq. Xəyanət edən haqqında da belə düşünək, daha çox qayğı göstərək, ona. Onu bu xəstəlikdən qurtarmağın yolu boşanmaq deyil. Burada diqqətimi çəkən bir məqam da var. Niyə müdrikliyə qədəm qoyduqda kişilər xəyanətə daha çox meyilli olur? Kişilər yaşa dolduqca onlarda gənclik, yeniyetməlik dövründəki kimi cinsəl istəklər çoxalmağa başlayır. Onlar düşünür ki, həyatlarında nə qədər çox qadın olsa, o qədər çox qazanarlar. O səbəbdən də meyillilikləri artır. Qadınlar güclü olsun, həyat yoldaşlarına sahib çıxsın. Özlərini sevməyi, diqqət etməyi bacarsınlar. Qadınlar özlərinə dəyər versinlər və gözəlliklərini qorusunlar.
- Demək hisslərin, sevginin yaşa dəxli yoxdur? Hər zaman hər kəsin qapısını döyə bilər?
- Bəzən deyirlər ki, filankəs ikinci baharını yaşayır. Ola bilər ki, bu sözü vaxtı ilə ailəsi tərəfindən məcbur evləndirilənlər deyir. Gənclik yaşında bir şəxs ailənin seçdiyi bir qızla evlənir. İlk vaxtlar sevdiyini düşünür. Amma görür ki, hər şey ideal deyil. Müsbətlə yanaşı, mənfi tərəflərimiz də var və qadın bunları çox müəyyən edə bilmir. Çünki məişət qayğıları başını qatır. Bəylər isə xanımın kiçik qüsurunu böyük görür.
Çünki sevmədən ailə qurur və bunu qəbul edə bilmir. Zaman keçdikcə, 40 yaşdan sonra ikinci baharını yaşamaq istəyir, sevmək, sevilmək istəyir. Bunun  tam bioloji, fizioloji, yoxsa psixoloji olduğu müəyyən edilməyib.  Amma mən bunun psixoloji olduğunu düşünürəm. Dədə-babalarımızdan gələn bu söz şüuraltımıza bu cür oturub. Ahıllığa doğru getdiyini görür və gənclik illərində tam yaşaya bilmədiyi duyğuları doya-doya yaşamaq istəyir. Yeni enerji ilə sevgiyə, qayğıya ehtiyac duyurlar. Elə xəyanətlərin də əksəriyyəti yenə buradan qaynaqlanır. Qadın onu anlamır, başa düşmürsə başqa biri ilə münasibət qurur. Çox dəyər verdiyim bir müəllimim Vaqif Əbdülhüseynov həmişə deyirdi ki, qadınlar ömürünün sonuna kimi bir kişini sevərək yaşaya bilir, amma kişilər bir qadınla heç vaxt kifayətlənə bilmir. Çünki onlar mənəvi, ruhi olaraq acdırlar.
Biz həmişə qarşımızdakı insanı görmək istədiyimiz kimi görməyə çalışırıq. Amma unutmayaq ki, həyat yoldaşımız Allahın bizə bir mesajıdır.
Biz onlarla küsəndə, stress yaşadanda sanki bunları Allaha edirik. Bu Allahın bizə fürsəti, sınağıdır. Onu yox, özümüzü dəyişməyə çalışmalıyıq.
Bir insanda nə qədər qüsur axtarsan, o qədər problemlə qarşılaşarsan. Ona görə də çalışmalıyıq ki, ailə münasibətlərində az qüsur axtaraq. Nə qədər az qüsur, o qədər çox xoşbəxtlik gətirər. Buna üstünlük versək, ailə problemlərimiz o qədər tez həll olunar. Birində axtardığımız qüsur öz şüuraltımızda, özümüzdə daha çox olduğu üzə çıxır. Bir kişi, yaxud qadın öz həyat yoldaşında bir problem axtarırsa, bu, psixoloji amildir. O deməkdir ki,  onun şüuraltında daha dərin problem var. Necə ki,  biz yoldaşımızın qayğısına qalır, yemək verir, paltarlarını təmiz edirik, onun mənəvi əziyyətlərini çəkirik , amma bir şeyi unuduruq ki,  ruhunu doyurtmuruq. Ruhu ac olduqda insanın fikri başqa yerdə olur. Ruhu tox insan sevdiyi qadına da, ailəsinə, dostuna da sadiq olur.
Saglamolun.Az